The Uluru way and back.

En dan nu op naar Uluru.

Voor de mensen die niet weten wat Uluru is hier even een klein beetje informatie.
Het is een grote rode steen midden in de Outback.(een plek waar weinig tot niks is.)
Het behoord sinds kort weer tot de Aboriginals. Een volk wat al eeuwen in Australie rond zwerft.
Deze berg zien de Aboriginals als hun heiligdom.
Eens in de zoveel tijd is er een bijeenkomst van een hoop abbo's om een heilige spreuk of iets over de berg te spreken en dan zit het wel weer goed voor een jaar.
Het is dus het belangrijkste stukje land van de orspronkelijke inwoners van Australie.
Voor de gene die het willen zien kunnen op deze link klikken: http://pieter.wigleven.com/wp-content/uploads/2007/02/uluru_panorama.jpg

Deze panorama is gemaakt door een van de jongens(Pieter Wigleven genaamd, A.K.A Post)
Erg knap stukje knip en plakwerk.

(1e dag 4 Feb)
We vertrokken van Adelaide op weg naar Uluru.
Het was een lange weg die we voor de boeg hadden.
Het zal ons uitgerekend, ongeveer iets van 6 of 7 dagen moeten duren.
De afstand die we zouden moeten afleggen is ongeveer iets van 3500 Km.
We begonnen maar eens aan het stuk naar Port Augusta.
Eenplaatsje op de rand van niks en iets.
Tussen Adelaide en Port Augusta viel het allemaal nog wel mee, kwa leven in de omgeving.
Maar na Port Augusta begon het toch wel minder te worden tot vrijwel niks.
Het enige wat je vanaf toen nog tegen kwam was boompjes, bijna dooie struikjes en een heel veel zand.

Op de heenweg moesten we maar 2 afslagen nemen.
Verder was het alleenmaar gas geven en af en toe is aan t stuur trekken om de auto een beetje op de weg te houden.
En mede dankzij onze nieuwe Cruise Control http://pieter.wigleven.com/wp-content/uploads/2007/02/flinstone.JPG
was dat niet echt een probleem.
Voordat we het doorhadden zaten we al weer een paar uur in de auto.

Ondanks de Cruise Control mag ik niet vergeten te vertellen dat we de enige fout we konden maken ook werkelijk hebben gemaakt.
We zijn 1 van de 2 afslagen die we moesten nemen voorbij gereden.
En we hebben toen ongeveer een half uur voor niks richting Norseman gereden.

Nadat Patrick zo oplettend was om toch maar is even op de kaart te kijken waar we zaten, zijn we omgekeerd en maar de goeie afslag in gegaan.
Vanaf toen was het eigenlijk alleenmaar verharde weg volgen en meer niet.

Het viel die dag niet mee.
Het was ongeveer 42 graden buiten de auto.
Dus je kan al raden dat we zo ongeveer in een oven zaten.
Het was echt bloedverziekend heet in de auto.
Alles was heet.
De 105 liter water die we bij ons hadden was zo ongeveer thee geworden zo warm.
Het was echt ongelovelijk.
Je kon niks aanraken of het verbrande zo ongeveer je handen.
Je kon het eigenlijk bijna onverdragelijk aan het worden.

Maar na 8 uur gereden te hebben zijn we dan toch aangekomen op bestemming.
Bestemming was toen een Rest Area vlak voor Coobers Peddy.
We hebben toen even wat te eten gemaakt en zijn toen in onze zo luchtdorlatent mogelijke tentjes gaan liggen en kijken of we de slaap konden vatten.
we zijn toen met 36 graden in slaap gevallen.
Die nacht konden we zo ongeveer de tent uit zwemmen van het vocht wat los kwam.
Wat een ongelovelijk, extreme dag 1 was dat zeg.

(2e dag 5 Feb)

Na wakker geworden tezijn geworden met ongeveer 32 graden buiten hebben we maar snel alle spullen gepakt een boterham naar binnen gewerkt en maar snel doorgereden voordat het weer nog warmer zou worden.
Vlak voor Coobers Peddy kwamen we een auto tegen die een man en een jongere aboriginal vrouw vervoerde.
Hij was vast komen te staan vanwegen dat de draden in zijn auto waren gesmolten.
Wij waren toen zo vriendelijk om het vrouwtje mee te nemen en in Coobers Peddy zelf bij een tank station een tow service te bellen voor de arme mensen.
Ze vertelde ons toen dat ze lid was van een abbo stam.
En dat ze op vakantie was met haar oom of iets naar Adelaide voor een weekendje.
Hmm okeej t zit al goed. ciao.

Wij onze goede daad weer gedaan voor die dag en we zijn toen maar is Coobers Peddy in gegaan om is te zien wat ze daar nou eigenlijk aan het doen waren.
Nou daar kwamen we al gouw genoeg achter.
Vanwegen de warmte waren bijna alle huizen van alle abbo's ondergronds gebouwd.
We zijn niet binnen geweest omdat we daar gewoon te loom voor waren geworden door de warmte.

Het enige wat je daar eigenlijk echt goed kon doen was opaal vinden.
Voor de gene die niet weten wat het is.
Het is een soort gesteente wat je ongeveer 5 of 6 meter onder de grond kan vinden.
Hier een voorbeeld van een stukje opaal.
http://www.argosyjewellery.co.nz/aus%20opal.JPG

Er waren daar ongeveer 5 of meer mijnen aan de gang.
En wij hadden zo iets van.
Nou, opaal vinden willen wij ook wel is doen.
Wij in dat gehucht een I site opgezocht en gevraagt of er ergens inde buurd een mijn was die je kon bezoeken.
we hadden geluk, er was een mijn open, speciaal voor tours en de eerstvolgende tour begon een uur voordat het toen was.
We hebben toen nog een beetje rondgekeken en even wat te drinken gekocht en zijn toen maar richting de mijn gereden.
Bij aankomst bleek er nog niemand te zijn dus zijn we maar even snel op onderzoek uitgegaan en een aantal leuke kiekje gemaakt.
En een aantal machines bekeken die je in het hedendaagse leven nou niet echt veel ziet in Nederland.
Toen hoorde we een auto aankomen en zijn we maar naar het verzamelpunt toe gelopen om te zien wat het was.
Uit een auto kwam een klein vrouwtje die ons vroeg of wij voor de tour waren.
Wij enthousiast ja, maar we konden kiezen tussen een full tour en een non full tour om 't zo maar te zeggen.
Het schilde ons 10 dollar p.p
Dus wij zijden van, we nemen de non full tour wel.
Jahor zij ze, is goed kom maar mee.
ze heeft ons toen naar ons idee, de volle uitleg gegeven over hoe alles in een mijn in z'n werk gaat en wat er allemaal te doen is.

Hier even een aantal pica's uit het logboek.
http://pieter.wigleven.com/wp-content/uploads/2007/02/dsc03447.JPG
http://pieter.wigleven.com/wp-content/uploads/2007/02/dsc03459.JPG
http://pieter.wigleven.com/wp-content/uploads/2007/02/dsc03478.JPG

We hebben toen uitleg gekregen over hoe je een bepaald soort gesteente kan vinden waar opaal in vast zit, hoe je een pikhouwel het makkelijkst kan gebruiken, hoe sommige machines die er nog stonden in zijn werk gingen, en hoe je een bom moest maken uit een combinatie van ammoniumnitraat (wat in een zak aanwezig was) en diesel (waarvan wij 40 liter in jerrycans in de auto hadden liggen).
Na dat alles zij ze dat ze snel weg moest en als we Bob tegen kwamen we hem maar de groetjes moesten doen.

Het laatste wat ze ons toen heeft uitgelegd is nou niet bepaald handig om te doen tegenover 3 enthousiaste jongeren.
We hebben het toen maar gelaten voor wat het was en zijn maar even met een pikhouwel aan de gang gegaan.
Pieter heeft toen zijn True Wigleven power maar eens laten zien en de mijn eens van katoen gegeven.
Binnen 3 minuten zat er een flink gat in de mijn waaruit we op een makkelijke manier een aantal stukjes opaal konden oppakken.
We hebben het toen iets van 2 uur volgehouden in de mijn en hebben toen maar besloten om er vandoor te gaan.

Na tch weer een aardig aantal kilometers gemaakt te hebben zijn we nog een auto tegen gekomen met pech.
Het waren een paar lokal's die zonder benziene stonden.
Niet echt slim dachten wij.
Maarja er was al iemand onderweg om voor hun benzine te halen dus wij konden verder rijden.

Niet veel verder zagen we opnieuw een auto langs de kant staan.
Deze keer was het wat anders.
Het was een groep Abbo's.
Bestaande uit 2 mannen, 2 vrouwen en 4 kinderen.
Het zag er allemaal maar bizar uit moet ik zeggen.
Een van de vrouwen had een snor waar je werkelijk U tegen mag zeggen.
Daar mag ik als jongeman met tot nog toe alleenmaar dons nog jaloers op zijn.
1 van de kinderen had nog maar 1 oog.
Die ging net op voor zijn piraten brefet.
En bijde mannen hadden eigenlijk vrijwel bijna geen tot geen tanden meer in het smoelwerk zitten.

Het verhaal van de mannen begon eerst dubieus over een fuel pomp, en toen over de motor zelf en toen over dit.
En later moesten we in eens iemand mee nemen om naar hun eigen Toyota Landcruiser te krengen een eindje verderop.
En het begon eigenlijk steeds vager te worden.
We hebben toen het zekere voor het onzekere gedaan en gezegt dat we wel een tow truck zullen bellen als we in het volgende dorpje aankwamen.
Na dat gezegt te hebben en ze een fles met water toegegooit te hebben zijn we weggereden met een gerust hard dat we gelukkig niks hebben ondernomen.
Bekijk het maar met je vage gebrabbel!
We zijn toen doorgereden naar een dubieuze Roadhouse Kulgera(chauffeurscafe type: ’specialiteit van het huis: gehaktbal’).
Waar we besloten maar te gaan tukken.
Omdat het de avonden ervoor zo warm was en gewoon moeilijk was om de slaap te vatten.
De hutjes als je het al zo kan noemen, waar we in terecht kwamen waren nou niet echt bepaald slim ingericht.
het enige wat er in stond was een stapelbed, teras stoel en een kast, meer niet.
Gelukkig hadden wij alle benodigdheden in onze koets liggen dus het was verder geen probleem.
Het enige wat wel erg lekker was, was dat ze in elke Cabbin een airco hadden opgehangen.
daar hebben we toen flink gebruik van gemaakt.
Die avond heb ik wat eten in elkaar geflanst.
Na het eten nog een beetje rond gekeken in de middle of no where!
En Pieter en Patrick hebben even het water bijgevuld.
Dat water was zo smerig vanwegen dat er zoveel kalk in zat dat het smaakte naar melk.
Gadverdame wat is dat smerig!!!!!:(
Toen maar ons nederige stulpje ingegaan om een doorn roosje te leggen.

Wat je hier trouwens ook erg veel tegen komt zijn Road Trains.
Hier even een foto die we hebben gemaakt van 1 die langs kwam bij Coobers Peddy
http://pieter.wigleven.com/wp-content/uploads/2007/02/dsc03450.JPG

(3e dag 6 Feb)

Deze dag berijkte we de steen.
We zijn toen op een campspot vlakbij de steen gaan staan omdat je niet in het national park mogt gaan staan waar de steen ook op stond.
Door een koud pakje Tim Tam's een heerlijk zwembad en gratis internet waren we bijna telaat gekomen voor de sunset.
We zijn die avond naar een spot gereden waar je het best foto's kan maken van de steen tijdens de sunset.
We kwamen er toen achter dat er toch meerdere mensen kwamen voor de steen dan alleen wij.
Vanwegen de bewolking werdt het toen een tragische avond met een grote zwarte steen op de foto.
Na die avond maar vroeg het nestje in om de volgende ochtend de sun rise mee te maken.
Toen werdt het wel heel erg duidelijk dat we niet de enige waren die de steen kwamen bezoeken.
Er kwamen busladingen vol jappen en chinezen met stoeltjes en camera's naar de steen kijken voor dat ene uurtje en toen waren ze ook weer in eens weg.
Ik zelf vond het toch best mooi om te zien.
T is nou niet echt een drukke bezigheid maar ja.
Voor een keer is het niet erg.
Het is weer een thing 2 do minder op het lijstje.

Toen we terug gingen hadden we toch wel zo iets van ja.
We willen toch wel iets mee nemen als aandenken dat we er zijn geweest.
Wat is dat leuker, mooier, spannender dan een stukje van de rots zelf mee te nemen.
Jammergenoeg is dat niet toegestaan.
Als je wordt gepakt met een steentje kan je dat $5500 oftewel 3300 eu boeten opleveren.
Deste leuker het is om zo iets mee te nemen.
We hebben mij toen maar als uitverkorene bekozen om er een paar te scharrelen.
Toen het moment daar was vond ik niet alleen de steentjes maar ook een grot met stel rots tekeningen.
Na daar binnen te zijn geweest en met hardkloppingen weer naarbuiten gekomen te zijn met 5 steentjes zijn we maar weer weg gereden.
Het was weer mooi geweest rond de rots van Australie.

Wat s'nachts vooral bezienswaardigheid is.
Zijn de sterren die je ziet.
Het is werkelijk waar ongelovelijk.
Echt overal waar je kijkt zie je sterren.
Eigenlijk zie je alles.
In nederland is dat nog wel is moeilijk vanwegen de wolken die er voor zitten of alle gassen die rond hangen.
Of de stadslichten die aan staan.
Maar hier was helemaal niks.
Geen licht geen niks.
Het volgende dorpje was iets van 300km van ons vandaan dus we hadden helder zicht.
Adembenemend.

(4e dag 7 Feb)
Deze dag begonnen we met de terugweg.

Op deze terugweg kwamen we opnieuw langs het ‘plaatsje’ Kulgera (bestaande uit een roadhouse en fuelstation) waar we dit keer een ‘driveby dive’ gedaan hebben.
Erg leuk om te doen moet ik zeggen.
voor de gene die het willen zien kunnen deze links aanklikken en even het filmpje bekijken.
Geluid aanbevolen.http://www.youtube.com/watch?v=1dwAQFhwBP0

De rest van de reis terug richting Adelaide hebben we zo snel mogelijk gedaan.
Namelijk in 2 dagen tijd.
De eerste dag hebben we iets van 1100Km gereden.
Dus de volgende dag was het niet zo moeilijk om in 1 keer Adelaide te berijken.

Hier nog even een paar noemenswaardige nieuwe dieren/beesten die we gezien hebben:

- Wilde koeien (die wilden we nog gaan melken maar ze waren te bang voor ons) zie foto>
http://pieter.wigleven.com/wp-content/uploads/2007/02/dsc03492.JPG
- Schorpioen zie foto>
http://pieter.wigleven.com/wp-content/uploads/2007/02/dsc03507.JPG
- Gecko zie foto>
http://pieter.wigleven.com/wp-content/uploads/2007/02/dsc03487.JPG
- Wilde dromedaris zie foto>
http://pieter.wigleven.com/wp-content/uploads/2007/02/dsc03525.JPG
- Wilde schaapies zie foto>
http://pieter.wigleven.com/wp-content/uploads/2007/02/dsc03405.JPG
- Killer ants zie foto>
http://pieter.wigleven.com/wp-content/uploads/2007/02/p1020240.JPG
- Een hagedis die met zn hoofd in de lucht, op zn achterpoten rent.
- Wormhagedis
- Wilde paarden
Laatste 3 helaas geen foto's van.

Wederom weer een fantastische tijd gehad tijdens deze 5 dagen.
Helaas dat onze held Pieter ons de 14 gaat verlaten vanwegen dat hij met 3 vrienden van hem verder gaat reizen aan de oost kust.

Dit is het voor nu.
Ik hoop dat jullie er wederom van hebben genoten.
Ik iniedergeval wel.
Tot de volgende keer.
Doe iedereen de groetjes.
Kisses en Hugs
Much Love from the land far far away.
Wonderland.
Ciao
Boudewijn a.k.a miniflier, a.k.a Junior, a.k.a chris, a.k.a Benjamin of benji.

Over en uit
.